Ik denk, dus ik…. kan het mezelf moeilijk maken
Met de start van 2014 heb ik besloten een blog te gaan schrijven. Ik heb de afgelopen jaren veel geschreven van artikelen tot adviesbrieven. En omdat ik (soms) kan genieten van een blog van een ander, wil ik nu mijn kennis en ervaringen ook gaan delen.
Maar waarom is het dan zo spannend voor mij? Waarom ben ik al dagen in mijn hoofd allerlei onderwerpen aan het door lopen en heb ik allerlei blogs mentaal geschreven, maar nog geen poging gedaan om het één en ander in mijn laptop te tikken?
Het antwoord ligt natuurlijk in de RET (rationele emotieve therapie). De RET-methode is een vorm van psychotherapie, die is ontwikkeld door de Amerikaanse psycholoog Albert Ellis. RET is gericht op het veranderen van het denken, en daarmee ook het gevoel en het handelen. De meeste mensen denken dat een bepaalde situatie bij ons een bepaald gevoel oproept. “Ik moet mijn huiswerk maken, dus ik voel me somber. Dat komt door dat stomme huiswerk.”
De Griekse filosoof Epictetus zei: “Het zijn niet de problemen die het ons zo moeilijk maken, maar de manier waarop we naar deze problemen kijken.”
Dus hoe komt het dat je op een bepaalde manier kijkt naar problemen of een situatie? Onze overtuigingen en ervaringen uit het verleden zorgen dat we op een bepaalde manier denken. Heb je bij een Indisch restaurant eens veel te scherp gegeten, dan is de kans groot dat je de volgende keer bij een Indisch restaurant de serveerster vraagt of het gerecht niet te scherp wordt gemaakt.
Terug naar de vraag waarom mijn eerste blog zo’n zware bevalling leek, terwijl ik zoveel te schrijven heb. Wanneer ik kritisch naar mijn eigen gedachten kijk, merk ik dat ik hoge verwachtingen heb. En dat ik wat onzeker ben over mijn lezers. Wie leest nou mijn blog? Wat zullen ze er van vinden? Wie ben ik om te denken dat ik iets te melden heb? En wat als ik fouten in de tekst laat staan? En jeetje, is het niet heel veel werk? Wat levert het eigenlijk op? Je leest het al, deze gedachten helpen mij niet bij het schrijven van een blog. En nu?
Ik zet in, wat ik voor de jongeren die ik begeleid ook zou inzetten: Spoor je denkfouten op en help jezelf:
1.Bekijk/overdenk je eigen gedachten.
2.Zet ze allen op papier.
3.Is het waar wat je denkt? Welke gedachten kun je bestempelen als denkfout?
4.Vervang deze gedachten door positieve, reële en coachende gedachten.
5.Hoe voel je je nu?
6.Hoe nu verder? Wat is de volgende stap?
Een blog is voor mij een kans om contact te hebben met lezers van mijn blog. Het is een creatieve manier om mijn kennis en ervaring te delen. Het houdt me scherp, en ja na het schrijven van mijn eerste blog kan ik zeggen, dat ik het eigenlijk erg leuk vind om te doen. Een blog schrijven is blijkbaar niet erg veel werk. En zeker als ik in mijn achterhoofd houd dat ik geen schrijfster ben, maar een jeugdtherapeut, leerkracht en onderwijsadviseur die haar kennis wil delen om haar missie vorm te geven. Dus het hoeft geen perfect boekwerk te worden, het dient ter inspiratie. Poeh, dat lucht weer op. Ik heb nu al zin in het schrijven van mijn tweede blog.