En toen was het mijn beurt…de Ice Bucket Challenge. Ook ik werd genomineerd en even ging het niet meer over ALS, die vreselijke ziekte. Het ging over de sociale druk die ik voelde.
Laat ik eerst even uitleggen wat de Ice Bucket Challenge is, voor mensen die de afgelopen maanden zijn wezen rondtrekken in de bergen van Kazachstan. *De Ice Bucket Challenge begon in juli 2014, toen een golfer een emmer ijswater over zichzelf gooide om aandacht te vragen voor ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose, een ongeneeslijke spier/zenuwziekte) en daagde iemand anders uit hetzelfde te doen.
Goed, nu is het dus een hype, praktische iedereen op Facebook is uitgedaagd, schenkt er aandacht aan of keurt het af. Zo zijn er talloze blogs geschreven over de Ice Bucket Challenge en ik doe net zo hard aan mee. Maar waar ik het pas echt interessant ga vinden is wat er met iemand gebeurt wanneer hij/zij wordt uitgedaagd. Want zeg nou eerlijk, je hoeft er niets mee te doen. Maar ineens ontstaat er een dilemma, namelijk meedoen….of buigen? Wat je dan voelt noemen we groepsdruk. Groepsdruk is op een interessante wijze zichtbaar gemaakt in het filmpje over ‘het experiment met de lift’, zie:
http://www.youtube.com/watch?v=7SjN1N59RJk
We zijn groepsdieren en om te overleven afhankelijk van andere mensen. Dat ligt heel diep verankerd in ons wezen. We willen niet afgekeurd worden, wie weet word je uit de groep geknikkerd. Daarom doen we soms liever mee, terwijl we er zelf anders over denken. Denk aan de meelopers bij het pesten, bang voor hun eigen positie. En soms doen we dingen, omdat het van ons verwacht wordt. We hebben echt geen zin in die saaie receptie van een vrij onbekende oudoom en –tante, toch gaan we, omdat de druk van de groep te groot is. Je besluit: “Het gezeur achteraf is het niet waard, laten we maar gewoon gaan.” Die groepsdruk is zo mooi zichtbaar op het volgende filmpje. Bekijk de proefpersoon in kwestie en zie zijn worsteling. De strijd tussen wat je zelf denkt en wat de groep antwoordt: http://www.youtube.com/watch?v=qA-gbpt7Ts8
Soms wil je toch je eigen weg gaan. Ondanks de groepsdruk handel je anders. Je raapt je moed bij elkaar en terwijl alle Facebookvrienden meekijken zeg je: “Nee, ik ga geen bak met ijswater over mijn hoofd leeg kieperen, nee ik ga geen semi geinig filmpje op Facebook plaatsen, nee ik ga niemand nomineren en nee ik ga niet doneren!”
En dan hoor je een stilte…een stilte voor de storm. Groepsdruk wordt voelbaar. En dan…blijkt er helemaal geen storm te zijn! Groepsdruk blijkt zich namelijk vooral in je eigen hoofd te hebben afgespeeld. Niemand kan het namelijk iets schelen of je wel of geen bak ijswater over je hoofd kiepert, een semi geinig filmpje op Facebook plaatst, iemand nomineert of iets doneert.
En toch… misschien is die groepsdruk zo gek nog niet. Hoe zou de wereld er uit zien als niemand zich iets aantrok van groepsdruk en wanneer iedereen maar deed wat hij wilde?
* Bron: www.nu.nl